Instynkt tropiciela błędów i zaklinacza słów był we mnie od zawsze. Nic nie mogło mnie oderwać od książek (również od lektur szkolnych!), a w ortografii nie miałam sobie równych — co zresztą chętnie zaświadczały komisje konkursów ortograficznych. W szkole średniej moja miłość do słowa rozbłysła do tego stopnia, że zwolniono mnie nawet z egzaminu ustnego z polskiego — wypracowanie dało komisji wyraźny obraz moich możliwości.

Studia wybrały się same — filologia ze specjalnością dziennikarską, cóż by innego. Potem spełnieniem miała być praca w marketingu, ale… To jakoś nie było to. Czułam się jak Sherlock Holmes zatrudniony na stanowisku ochroniarza w markecie. Spokojnie, przewidywalnie i straaaasznie nudno. Żadnego pola do dedukcji i poszukiwań. 

Dosyć — pomyślałam pewnego dnia. — Życie jest za krótkie na takie klimaty.

Redagowanie i korekta tekstów — dlaczego właśnie ja?